Η Αρχή…
Κάπου κάπως κάποτε ξεκίνησε ένα ταξίδι.
Και χρειάστηκε να μάθω πως πρέπει να είμαι, τι πρέπει να κάνω, να λέω, να θέλω για να χωράω σε αυτόν το κόσμο. Και όταν τα πράγματα ζόριζαν τότε δραπέτευα σε μαγικούς κόσμους, όπου μπορούσα να είμαι τα πάντα. Έτσι έπαιρνα δύναμη για να ξανάρθω πίσω και να συνεχίσω!
Πάντα οι άλλοι ήξεραν για εμένα. Τιι πρέπει να μάθω, πως να μιλώ, να ντυνομαι, ποιο πρέπει να είναι το ιδανικό βάρος, οι κατάλληλες τροφές και ασκήσεις για το σώμα μου. Γνώρισα ανθρώπους από διάφορα μονοπάτια.
Ένα συμβόλαιο ζωής με μια ψυχή, έφερε παιδιά στον κόσμο. Και άρχισα ξανά τα ταξίδια στην παιδική ηλικία. Εκεί, ήρθε ξανά ήρθε ο πόνος καθώς τα παιδιά έγιναν καθρέφτες. Ατελείωτες προκλήσεις!
Και τα χρόνια πέρασαν. Μαθήματα, που τελικά τα παίρνεις μόνος σου, με πήγαν παρακάτω. Και ναι η καρδιά πονάει πάντα όταν ψηλώνει!
Και κάπως έτσι έμαθα να μ’ αγαπώ, πέταξα όλα τα πρέπει, σταμάτησα να ψάχνω αποδοχή στα μάτια των άλλων.
Η μουσική…
Η μουσική πάντα με ταξίδευε. Ήταν η πόρτα που άνοιγε την υπάρξη μου σε κόσμους μαγικούς. Εκεί που τα θυμωμένα μάτια γίνονταν μάτια από δυναμικά άλογα που έτρεχαν υπερήφανα και τα δάκρυα της θλίψης γίνονταν καταρράκτες που ξεπλέναν κορμιά και καθαρίζαν το αίμα από τις πληγές τους.
Στη συνέχεια, όταν γύριζα και πάλι πίσω και στα μάτια των ανθρώπων συναντούσα το κενό, για ακόμα μία φορά. Έψαχνα έναν καθρέφτη να δω το πρόσωπό μου αλλά ήταν μάταιο γιατί και εκείνοι έβλεπαν στα μάτια μου το δικό τους κενό!
Έψαξα τον καθρέφτη στον κόσμο. Αυτό που έπαιρνα κάθε φορά ήταν ματαίωση! Η φωτιά που είχα μέσα μου έγινε μικρή φλόγα!
“Δεν είναι σωστό”, άκουσα πολλές φορές. Τα χαρτιά γέμιζαν σημάδια κόκκινου στυλού και καθώς το να απομνημονεύω ήταν δύσκολο, έφερε ένα βαθμό που και αυτός μου φώναζε “δεν είσαι αρκετή”.
Κανένας δεν είδε τη φωτιά που έκαιγε μέσα μου και ο χείμαρρος έγινε ρυάκι…
Κάπως έτσι περιπλανήθηκα, μέχρι που κατάλαβα ότι μόνο αν δίνω αγάπη έρχονται κοντά μου οι άνθρωποι και η φλόγα φούντωσε και πάλι. Έτσι, έγινα πηγή αγάπης! Και άνθρωποι άρχισαν να έρχονται κοντά μου, να ζεστάνουν τις παγωμένες ψυχές τους στην φωτιά και να ξεδιψούν στο ποτάμι.
Κάπως έτσι έμαθα ότι η αγάπη είναι κάτι πολύ μαγικό!
Και έτσι πέρασαν κάποια χρόνια. Ο πόνος όμως και οι πλήγές ήταν εκεί και ακόμα αιμορραγούσαν. Μπερδευόμουν και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί σ αυτό το ποτάμι δεν μπορούσα να καθαρίσω τις δικές μου πληγές!
Και τότε δάκρυα γέμιζαν τα μάτια μου και έπαιρνα πάλι του δρόμους να βρω καθρέφτες να με δω. Και κάποια μέρα είδα στα μάτια κάποιου μια μικρή φλόγα και κατάλαβα ότι ήταν αυτή η μικρή φλόγα που έκαιγε μέσα μου από την αρχή. Και τα μάτια πλήθαιναν και ήξερα ότι μέσα στις πόρτες που άνοιξα ψάχνοντας να δω το πρόσωπό, κάπου θα έβρισκα τον καθρέφτη που τελικά θα μπορούσα να δω εμένα.
Και έτσι πέρασαν και άλλα χρόνια ξέροντας πια ότι τελικά θα βρώ αυτό που γύρευα.
Κάθε μέρα κοιτούσα στον καθρέφτη και άρχισα να παρατηρώ ότι μέσα στο κενό άρχισε σιγά σιγά να σχηματίζεται ένα πρόσωπο.
Στην αρχή ήταν μόνο τα μάτια. Μάτια που μέσα τους μπορούσα να ταξιδέψω σε χώρες μακρινές, οπότε ταξίδεψα αρκετά μέχρι που άρχισα να βλέπω μύτη, μέτωπο, μαλλιά, μάγουλα και το πρόσωπο απέκτησε στόμα και μια μέρα μου μίλησε και μου είπε “Σ αγαπώ”!
Τότε κατάλαβα ότι το μάθημα που πήρα τελικά μέσα από αυτό το συναρπαστικό ταξίδι, τις δυσκολίες, τον πόνο ήταν να αγαπήσω τον εαυτό μου! Έτσι ο πόνος μαλάκωσε, οι πληγές έκλεισαν και τα δάκρυα θλίψης γίναν δάκρυα ευγνωμοσύνης για ένα υπέροχο και μοναδικό ταξίδι!
Η Γνώση…
Για να βοηθήσεις κάποιον να θεραπευτεί χρειάζεται να σκάψεις. Καθε φτυαριά να αδειάζει τον πόνο, την απογοήτευση, το θυμό, την οργή, τη θλίψη, την ντροπή, το φόβο και την αυτολύπηση. Κάπου εκεί, κάτω από όλα αυτά ειναι το φως. Μόνο αν δεις αυτο το φως στα μάτια του ανθρώπου που έρχεται για βοήθεια θα μπορέσεις να τον οδηγήσεις εκει. Αυτο μου εχει διδάξει η πορεία μου στο κόσμο των θεραπευτών.
Φανή Αρπατζόγλου – Threads of life
